Motortocht Nova Scotia met de BMW R 1300 GS Adventure

Motorrijders vertel ik niets nieuws: De wereld ontdek je het beste op twee wielen! Geen andere reisstijl combineert snelheid en diepgang zoals de motorfiets. En dan gebeurt het telkens opnieuw – je ontdekt een regio die je onmiddellijk betovert. "Nova Scotia"? Alleen de naam al roept reislust op!

Deze maritieme provincie is veel meer dan zomaar een reisbestemming: Halifax, waar in 1749 de eerste Britse kolonisten aankwamen en de stad als strategische poort naar de Nieuwe Wereld stichtten. Van hieruit stuurde Canada troepen en voorraden naar Europa tijdens beide wereldoorlogen – een haven die geschiedenis schreef. Voor ons wordt Halifax nu het startpunt van een fascinerende motoravontuur door een regio van wilde schoonheid en onverwachte intensiteit. Welkom in Nova Scotia – Canada's best bewaarde geheim voor motorrijders!

De Route 333 van Halifax naar Peggy's Cove openbaart al in de eerste kilometers waarom Nova Scotia tot de onontdekte parels onder de motorbestemmingen behoort. Wat Europese rijders hier te wachten staat, overtreft ieder voorstellingsvermogen: een landschap van zo'n dramatische intensiteit dat de zintuigen constant overweldigd zijn. Bos, water, zee en meren wisselen elkaar in zo snel tempo af dat men het overzicht verliest – is dat naast de weg nu een meer of een zeebaai? Soms verraden de golven het, soms de kleurnuances van het water, maar meestal blijft men gevangen in een staat van permanente verwondering.

De Route 333 bewijst zich direct als een van de hoogtepunten van deze tocht – landschappelijk betoverend, op deze maandag weinig verkeer, met dat vloeiende rijgevoel waarin de R 1300 GS Adventure excelleert. Bij aankomst in Peggy's Cove zijn we natuurlijk geneigd om op de karakteristieke granieten rotsen te klimmen, maar hier vind je ook Nova Scotia in zijn zuiverste toeristische vorm. Buiten deze hotspot heerst er zelfs in het hoogseizoen een rust die Europese omstandigheden doet vergeten.

Een fotostop bij Queensland Beach demonstreert de hele ambiguïteit van deze kust: een wit zandstrand van Caribische allure, maar watertemperaturen die alleen de hardste reizigers of verwende toeristen aan de Middellandse Zee bij perfecte omstandigheden in het koele Atlantische water trekken. Zo navigeren we tussen schiereilanden en het binnenland, doorkruisen we de schilderachtige plaatsjes Chester en Mahone Bay, totdat Lunenburg voor ons opdoemt – een aanblik van zo'n pittoreske volmaaktheid dat men zich aangekomen voelt bij een waar doel.

Naast het Smoking Restaurant geparkeerd, de R 1300 GS Adventure in de schaduw van de kleurrijke houten gevels, genieten we van een barbecue-keuken met uitzicht op de Atlantische Oceaan en die intense kleurrijkheid die Lunenburg tot UNESCO-werelderfgoed verheft. De terugweg met de zon in de rug variëren we bewust – waar 's ochtends het binnenland lonkte, kiezen we nu voor omwegen naar meer schiereilanden. Het beperkte verkeer doordeweeks, de constante uitzichten en die vloeiende verkeersstroom doen ons bijna naast de Atlantische Oceaan schuiven.

Na deze eerste dag in Nova Scotia zijn we vervuld met een diep gevoel van dankbaarheid hier gast te mogen zijn – en tegelijkertijd met een voorproefje van wat de komende dagen nog in petto zullen hebben. Want als deze zachte opmaat al zo overweldigend is, wat zal de Cabot Trail dan voor ons betekenen?

Hier de route om mee te rijden op Calimoto.

Als motorjournalist ben ik gewend om elke dag te beoordelen op het aantal bochten en de rijuitdagingen. Vandaag was echter – laten we eerlijk zijn – vanuit puur motorisch oogpunt vrij bescheiden. We hebben er bewust voor gekozen om ook deze regio van Nova Scotia te verkennen, omdat we daar veel geschiedenis en interessante natuurfenomenen konden bezichtigen. En met de BMW R 1300 GS Adventure verstrijken lange verbindingsetappes in een oogwenk, terwijl je toch volop geniet van de uitgestrektheid van Nova Scotia.

De dag begon met een rit van een uur naar het noorden, naar Burntcoat Head Park – een plek die bewijst dat natuurspektakels soms spectaculairder zijn dan de perfecte bocht. Hier konden we de wereldrecordbedreigende getijdenwisseling aanschouwen, en dit is een van de weinige plekken ter wereld waar je echt het verschil tussen eb en vloed live met het blote oog kunt zien. Een waterstandsverschil van 16 meter in zes uur – dat bezorgt zelfs ervaren motorjournalisten kippenvel. Over de blootgestelde zeebodem lopen, terwijl je weet dat er binnen enkele uren 160 miljard ton Atlantisch water zal bulderen, is een ervaring die elke bochtenradius in perspectief plaatst.

Terug op de R 1300 GS leidde de Evangeline Trail ons door de Annapolis Valley – het hart van de landbouw en wijncultuur van Nova Scotia. Aan de andere kant onderzochten we met behulp van de telefoon de Acadische geschiedenis en het drama dat de vaardige boeren en kolonisten uit Frankrijk hebben ondergaan. In Grand-Pré, deze UNESCO-werelderfgoedlocatie, wordt geschiedenis tastbaar: in 1755 werden hier meer dan 10.000 Acadiërs gedeporteerd – "Le Grand Dérangement", zoals de Fransen het noemen. De tragedie van een hele cultuur die haar identiteit ondanks verdrijving heeft behouden.

Wat ons verbaasde: dat de intensieve wijncultuur hier in het verder zo ruige Nova Scotia bloeit. Het Gaspereau Valley met zijn zuidelijk gerichte hellingen en de bescherming van de omringende bergen heeft een microklimaat gecreëerd waarin wijnhuizen zoals Benjamin Bridge en Gaspereau Vineyards wijnen van wereldklasse produceren. De bochtige landweggetjes door de wijngaarden maakten de anders rechte verbindingswegen meer dan goed – hier toont Nova Scotia zijn zachte, bijna mediterrane kant.

Op weg naar huis naar Halifax hadden we het genoegen om, in de directe nabijheid van de grote stad, Sandy Lake te bezoeken, waar we op slechts drie minuten van de snelwegafslag een afgelegen wildernis verkenden en de dag afsloten. Hier komt een van de meest fascinerende eigenschappen van Nova Scotia naar voren: dit geologisch oeroude landschap van het Canadian Shield met zijn duizenden gletsjermeren reikt tot vlak voor de poorten van de provinciale hoofdstad. Wat in Europa ondenkbaar zou zijn – van de grote stad direct de ongerepte natuur in – is hier de alledaagse realiteit van Nova Scotia.

Ja, vandaag was geen bochtenfeest. Maar soms zijn het precies zulke dagen die je duidelijk maken waarom motortochten meer zijn dan alleen de jacht op de perfecte radius. Vandaag doken we diep in de regio, de geschiedenis en de natuur! De komende dagen zullen we nog genoeg bochten voorgeschoteld krijgen.

De route van de dag (weinig bochten, veel geschiedenis!): https://calimoto.com/calimotour/wolfville-r-nnYmIQBDz5

Als ervaren motorjournalist dacht ik dat niets me nog zou verrassen. Totdat mijn zoon vandaag vanaf de duo-positie op de BMW R 1300 GS Adventure door het headset zei: “Papa, ik denk dat we vandaag heel Canada zijn doorkruist.” En verdomd – zo voelt het inderdaad als mensen vanuit het kleine Oostenrijk de grote wijde wereld intrekken. Zelfs deze ene etappe hier in Nova Scotia voelde voor ons als een reis door een heel universum. Met een navigatiesysteem dat “volgende afslag over 120 kilometer” aangeeft, weten we: Voor ons ligt niets anders dan landschap, natuur en wildernis.

De tour van vandaag was intens – 470 kilometer door drie geologische werelden. Vanuit Halifax voerde de Route 7 ons langs de Eastern Shore, die “vergeten kust” van Nova Scotia, die zelfs doorgewinterde Canada-kenners vaak over het hoofd zien. Hier, tussen Porters Lake en Tangier, openbaart zich het oorspronkelijke Maritiem-Canada: granietrotsen die sinds de laatste ijstijd onaangetast de zee insteken, daartussen baaien zo eenzaam dat het lijkt alsof er nog nooit een menselijk oog op is gevallen. Bijzonder mooi waren de stops bij het water – zoals bij Tylors Head, waar een prachtig zandstrand kilometerslang aan ons alleen was. Hier toont zich Nova Scotia's paradox: Een land, iets kleiner dan Oostenrijk, maar met de helft van het inwonertal van Wenen, waar je zelfs bij spectaculaire stranden vaak de enige bezoeker bent.

De BMW R 1300 GS Adventure maakte deze kilometers zeer aantrekkelijk. Terwijl het karakteristieke Boxergeluid zich met de rijwind mengde, reden we door een landschap dat dramatischer is dan welke Alpenpas dan ook – niet door hoogteverschillen, maar door de pure overweldigende weidsheid. Bij Sheet Harbour vond de eerste grote verandering plaats: De Atlantische granietkust maakt plaats voor zachtere heuvels, een geologische overgang die ook cultureel zichtbaar is. Hier begint al het land van Cape Breton, met een Keltische invloed, waar straatnamen plotseling Schots klinken en het maritieme Engels een Keltische inslag krijgt.

De Canso Causeway bij Havre Boucher markeerde het dramatische hoogtepunt: Een van de weinige vaste landverbindingen tussen twee werelden. Links het vasteland van Nova Scotia met zijn eindeloze bossen en meren, rechts Cape Breton Island – geologisch al deel van de Appalachen, cultureel een Schots toevluchtsoord midden in de Noord-Atlantische Oceaan. Hier begrijp je ineens waarom motorrijders van de andere kant van het continent hierheen komen: Het gaat niet alleen om bochten of landschap, maar om het gevoel grenzen te overschrijden die op geen enkele kaart staan.

De afsluitende rit langs de Bras d'Or Lakes – Canada’s grootste zoutwater-binnenmeer – was als een ontspannende finale na een dramatische hoofdact. De stop in Battery Provincial Park bij St. Peters onthulde de strategische genialiteit van dit landschap: Hier, waar Franse forten ooit de overgang tussen Atlantische Oceaan en binnenwateren controleerden, realiseer je je dat je door eeuwen van Europese machtsconflicten rijdt, uitgespeeld in een landschap dat beide zijden heeft overleefd.

Al met al hadden we vandaag een zeer, zeer lange rit – maar een die duidelijk maakt waarom Nova Scotia voor motorrijders een obsessie kan worden. Hier rijd je niet alleen door landschappen, maar door geologische tijdperken, culturele lagen en een eenzaamheid die in Europa allang ondenkbaar is geworden. Als de navigatie aangeeft “120 kilometer tot de volgende afslag” is dat geen waarschuwing – het is een belofte.​​​​​​​​​​​​​​​​

Hier de link naar de dagelijkse etappe.

Als een Oostenrijkse motorjournalist eerbiedig wordt bij het zien van een brug, moet er iets bijzonders aan de hand zijn. De Seal Island Bridge bij Sydney deed precies dat met mij – een architectonisch meesterwerk van staal en beton, dat niet alleen twee oevers verbindt, maar ook werelden. Met de BMW R 1300 GS Adventure erover heen rijden, voelde als de officiële intrede in een motorheiligdom. Imposant, verheven, machtig – soms schieten woorden zelfs een journalist tekort. Na de brug staan Cabot Trail-pelgrims voor een keuze: de Englishtown Ferry neemt een stukje route weg, maar wij kozen bewust voor de NS-30 zuidelijk – en werden beloond. Hier beginnen de brede, vloeiende bochten die de Cabot Trail fundamenteel onderscheiden van Europese Alpenpassen. Waar we in de Alpen of Pyreneeën vechten met krappe haarspeldbochten, nodigt Nova Scotia uit tot ontspannen glijden door het landschap. De uitlopers van de Appalachen tonen hier hun mooiste zijde: relatief steile beklimmingen en afdalingen, maar op veel bredere wegen dan we gewend zijn. De motor wordt niet gedegradeerd tot sporttuig, maar fungeert als penseel waarmee je landschappen schildert. De BMW slingerde moeiteloos door deze geologische symfonie, terwijl rechts van ons de Atlantische Oceaan in al zijn kracht beukte.

Bij Black Brook Beach durfden we iets aan wat zelfs doorgewinterde Canadezen moedig vinden: Bij een watertemperatuur van precies 11,5°C – volgens de meetstation bij de ingang van het nationale park – doken we in de Atlantische Oceaan. De schok was verfrissend, maar ook zuiverend. Het koele water hielp ook om onze batterijen op te laden, wat nodig was. Want er volgden enkele wegwerkzaamheden met relatief lange wachttijden. Die vervelende wegwerkzaamheden langs de route zijn helaas een realiteit in Nova Scotia. De winter slaat hier zo hard toe met vorst-dooicycli dat wegen letterlijk openbreken. De korte zomer is de enige kans om schade te herstellen – een feit waarmee motortoeristen rekening moeten houden. Tussen juni en september is hier reparatietijd, zelfs op iconische trajecten.

Wat mij als Europeaan fascineerde: De culturele verandering langs de route is dramatischer dan elke Alpenovergang. In het oosten en noorden van Cape Breton heerst Schotse invloed, je hoort hier doedelzakken en Gaelic. Aan de westkust wordt het Frans-Akadisch: De architectuur verandert, de muziek, zelfs de manier waarop mensen hun tuinen aanleggen – en de gerechten op de menukaarten. Twee werelden op één eiland. Hier moet ik als professional een ernstige planningsfout toegeven: Één dag op de Cabot Trail is godslastering. Wat we vandaag beleefden, was slechts een voorproefje. Wie deze route echt optimaal wil rijden, plant minimaal drie dagen en kiest zijn basis zorgvuldig: Niet Sydney, maar Baddeck zou als basis moeten worden gekozen. Dan mis je misschien de spectaculaire Seal Island Bridge, maar heb je wel Meat Cove en de spectaculaire noordkust erbij, tijd voor de Skyline Trail en het Alexander Graham Bell Museum in Baddeck. Wandelschoenen moeten dan ook in de bagage zitten. Het culinaire slot genoten we in de Freight Shed in Baddeck – een restaurant met authentieke maritieme sfeer direct aan de Bras d’Or Lakes. Hier, waar Alexander Graham Bell zijn zomerresidentie had en schreef: "I have travelled around the globe… but for simple beauty, Cape Breton outrivals them all", begrepen we tijdens het genieten van zalm met uitzicht op de zee, waarom hij nooit meer weg wilde. De dag van vandaag was geen Cabot Trail-ervaring – het was een belofte. Een belofte van wat er gebeurt als je deze route de tijd geeft die ze verdient. De combinatie van vloeiend glijden, geologische diversiteit, culturele rijkdom en landschappelijke dramatiek maakt de Cabot Trail terecht tot een van de top-5 motorfietsroutes in Noord-Amerika. Morgen keren we terug naar Halifax, waar we de motor weer inleveren. Maar in mijn hoofd is de volgende trip al gepland: Drie dagen, juiste basis, complete route. Want wat we vandaag hebben meegemaakt, was slechts een voorproefje. Het hoofdgerecht wacht nog.

Hier onze route

In Nova Scotia wachten voor motorrijders uit Europa grote avonturen. Een groot voordeel van deze prachtig intense regio: Ze is dichterbij dan je denkt! De stad Halifax is vanuit Europa sneller bereikbaar per vliegtuig dan alle andere Noord-Amerikaanse steden. De vlucht van Halifax naar Frankfurt duurt bijvoorbeeld 6:30 uur. Het tijdsverschil met Nova Scotia bedraagt in de zomer 5 uur. De regio is toegankelijk, de mensen zijn vriendelijk en de afstanden zijn overzichtelijk. Toch voelen de ervaringen daar zeer intens, avontuurlijk en wild aan. Discover Airlines biedt in het huidige vluchtschema comfortabele verbindingen vanaf Frankfurt aan. Via het Lufthansa / Austrian / Swiss netwerk zijn er uitstekende vliegverbindingen naar Nova Scotia te boeken.