BMW R 1300 GS Adventure Ervaringen in Canada

Soms gaan je wensen niet in vervulling – en dat is maar goed ook. Na mijn positieve ervaringen met de F 800 GS op Gran Canaria was het mijn plan om door Nova Scotia te reizen. Maar in plaats daarvan stond er een R 1300 GS Adventure voor me. "Te veel, te zwaar, niet nodig", dacht ik. Maar na een week door de Atlantische provincie van Canada moet ik toegeven: ik ben verliefd. Deze machine heeft me vanaf de eerste kilometer in de stad Halifax tot de laatste zonsondergang op de Cabot Trail volledig overtuigd.

Het nieuwe front van de 1300 GS zorgt voor discussie – dat was al voor de reis duidelijk. Ook ik was aanvankelijk sceptisch over het nieuwe uiterlijk. Maar hoe langer ik met de Adventure onderweg was, des te meer begon ik BMW's designkeuze te begrijpen. De gladde kunststof kuip straalt misschien niet de robuuste Enduro-charme van het oude buizenframe-GS uit, maar hij is functioneel doordacht: geen storende hoeken voor de knieën, veel bewegingsvrijheid en met de praktische valbeugels volledig voorbereid voor Adventure-gebruik.

De cockpit presenteert zich zoals je van BMW gewend bent: Het "Wonderwheel" aan de linkerzijde is intuïtief te bedienen, alle bedieningselementen liggen perfect onder de vingers. Zelfs bij volledige belading raak je nooit het overzicht kwijt – een detail dat je bij de concurrentie vaak mist.

De 1300 Boxer levert zijn 145 pk en 149 Nm koppel met de gebruikelijke BMW-soevereiniteit. Op de lange, vloeiende bochten van de NS-30 bij de Cabot Trail toont de motor zijn ware kracht: moeiteloos cruisen bij matige toerentallen. De vermogensafgifte is lineair en goed doseerbaar – perfect voor de uitgestrekte Canadese landschappen. Toch heb je altijd een troef achter de hand, wat vooral handig is bij inhaalmanoeuvres. Mijn zoon en ik wegen met kleding ongeveer 85 kg per stuk, en de bagage voegde nog eens 15-20 kg toe. Dus moest ik toegeven - veel cilinderinhoud en koppel zijn niet goedkoop, maar absoluut de moeite waard!

Er blijft echter een kritiekpunt: het eerder zo gewaardeerde "zesde versnelling vanaf 50 km/u"-gevoel van de oude 1250 GS komt bij de 1300 niet zo goed naar voren. Bij snelheden rond de 60-70 km/u voelt de motor in de zesde versnelling enigszins geplaagd aan. Interessant genoeg werkt hetzelfde scenario met cruisecontrol zonder problemen – de elektronica maakt het mogelijk. Schakel je handmatig, dan ga je instinctief naar de vijfde of vierde versnelling. Het respons bij lage toeren is niet meer zo soeverein als vroeger, maar het zou psychologisch kunnen zijn. Want met cruisecontrol rijd je ook met 60 km/u moeiteloos in de zesde versnelling. Ik ben benieuwd hoe GS-eigenaren dat in mijn YouTube-video zullen becommentariëren.

In de stad blijft het harde "klonk" bij het schakelen in de eerste twee versnellingen nog steeds wat irritant, vooral in het stop-and-go-verkeer van Halifax. Het ruwe optrekken en de merkbare lastwissel verminderen het rijplezier aanzienlijk in stedelijke omgevingen. Dat was een van de weinige momenten dat ik een meer toegankelijke F800GS aangenamer vond. Verbazingwekkend genoeg had ik met de grote motor in de stad verder geen problemen. De enorme stuuruitslag, de Hill Hold Control en de adaptieve zithoogteverstelling zorgden ervoor dat de GS ook in de stedelijke jungle sterk voor de dag kwam.

Hier speelt de Adventure haar grootste troef uit: de balans. Of je nu solo rijdt, met een passagier of volledig beladen met twee koffers, de voorkant voelt altijd neutraal en harmonieus aan. Deze consistentie, ongeacht de beladingsstaat, wordt door weinig andere motoren bereikt. Het extreem brede stuur maakt precieze stuurbewegingen met minimale inspanning mogelijk en zorgt voor een indrukwekkend kleine draaicirkel.

Het elektronische rijwielgedeelte ESA heeft BMW over generaties heen geperfectioneerd. Bij het remmen, accelereren of schakelen past het systeem zich naadloos aan – het is gewoon goed afgesteld. De adaptieve voertuighoogteregeling toont zijn kracht bij het manoeuvreren in de steile straten van Halifax (lager) en op grindwegen (hoger).

Toch is er nog ruimte voor verbetering: gaten en hobbels worden niet "weggetoverd", maar verminderen het comfort voor de bestuurder. Bij een motorfiets van 30.000 euro met een 19-inch voorwiel verwacht ik hier meer elektronische magie. Hier is nog steeds ruimte voor verbetering. De respons van het rijwielgedeelte, vooral bij volle belading, zou nog beter kunnen zijn.

De Adventure bewijst haar langeafstands-DNA op elke lange dagetappe. Vooral langere rijders profiteren van de ontspannen kniewinkel. Het windscherm is traploos verstelbaar met een wiptoets, en de verwarmde handvatten zijn snel ingesteld. GS-rijders weten waar ik het over heb. Je zit in het zadel en hebt dat vertrouwde gevoel van "alles onder controle" hebben. Afhankelijk van het weer en de weg kies je de rijmodus en pas je de motor aan. Je voelt je voorbereid op elke situatie, en de motor presenteert zich als een trouwe metgezel. Wie de Adventure nog niet lang heeft gereden, zal deze doelen niet begrijpen. Maar dat gevoel van "ik kan alles aan" wordt door weinig andere motoren zo overgebracht. De eenvoudige bediening van zo'n complexe motor wekt op de een of andere manier een solide vertrouwen en maakt lange tochten zo ontspannen.

Hoe langer de tocht duurde, hoe meer ik gehecht raakte aan de machine – normaal gesproken gebeurt dat bij motoren andersom. Deze "ik-kan-alles-aan"-soevereiniteit is verslavend. Op de brede wegen van Noord-Amerika, met hun ruime bochten, wordt de GS Adventure stilletjes een cruiser.

De koffersystemen overtuigden eveneens: optimaal geplaatste openingsbegrenzers, geïntegreerde USB-aansluitingen, en harmonische integratie in het voertuig. Een helm plus camera-uitrusting passen moeiteloos in een koffer, en er is nog plaats voor een topkoffer.

De Hill Hold Control bewijst zijn nut in de steile straten van Halifax – even de voorrem aantrekken, en het systeem houdt de motor vast tot je weer begint te rijden. De verschillende rijmodi (Road-modus op de weg, Enduro-Pro in het terrein) werken intuïtief en praktisch.

Als reismotorfiets zet de Adventure de standaard. Volgeladen met twee koffers en een passagier verliest ze niets van haar soevereiniteit. De grote tank garandeert ontspannen actieradiussen, en de veelzijdige uitrusting laat niets te wensen over. Van het stadsverkeer in Halifax, door de schilderachtige straatjes van het UNESCO-werelderfgoed Lunenburg, tot de ruige kustwegen naar Peggy's Cove – de Adventure beheerst alles met hetzelfde gemak. We reden in totaal 1800 km met z'n tweeën en volle bepakking.

De 1300 GS Adventure is nog een stap verder richting cruiser gegaan dan zijn voorganger. In het groeiende GS-portfolio (puristische R 12 G/S, normale GS, Adventure, wellicht in de toekomst een M-variant) positioneert ze zich duidelijk in het langeafstand- en comfortsegment.

In vergelijking met de RT of RS presteert ze beter op slecht asfalt dankzij het 19-inch voorwiel en de grotere veerweg. Hoe groter de rijder en hoe slechter het asfalt, des te meer spreekt alles in het voordeel van de Adventure. Kleinere rijders zouden voor lange tochten eerder de RT moeten kiezen. Ondanks het adaptieve rijwielgedeelte blijft de GS nog steeds iets moeilijker te manoeuvreren dan een RT of een RS.

De R 1300 GS Adventure is een motorfiets die je moet begrijpen. Op het eerste gezicht is ze hoog, zwaar en overgemotoriseerd. In de praktijk onthult ze een soevereiniteit die verslavend is. Wie eenmaal deze constante balans en "ik-kan-alles-aan"-kalmte heeft ervaren, vindt het moeilijk om een stap terug te doen.

Voor tochten door Noord-Amerika met hun enorme afstanden is ze perfect: een stille cruiser die indien nodig ook onverharde wegen aankan. De investering van meer dan 30.000 euro is alleen te rechtvaardigen voor veelrijders die de elektronische finesse weten te waarderen en langere tochten plannen. Ook op Europese wegen spreekt ze veelrijders aan. Dit zien we steeds weer op de marktplaats van 1000PS, waar 1250 GS Adventure-modellen gemiddeld zeer hoge jaarlijkse kilometerstanden haalden.

Wat is de beste reisperiode voor een motorreis door Nova Scotia?

Juni tot september is ideaal, maar houd rekening met wegwerkzaamheden. De winter vernielt hier de wegen met brute vries-dooi-cycli, dus in de korte zomer worden ze volop gerepareerd. Je hebt aangename temperaturen, maar geduld is vereist voor stoplichten bij wegwerkzaamheden.

Hoeveel tijd moet ik inplannen voor de Cabot Trail?

Minimaal drie dagen – alles daaronder is godslastering! Eén dag biedt hooguit een aperitief. Je wilt Meat Cove zien, de noordkust verkennen, de Skyline Trail bewandelen en het Alexander Graham Bell Museum in Baddeck bezoeken. Gebruik Ingonish of Chéticamp als uitvalsbasis, niet Sydney.

Welke culturele verschillen ervaar je tijdens een reis door Nova Scotia?

Groter dan elke Alpenovergang! In het oosten en noorden hoor je doedelzakken en Gaelic en zie je Schotse architectuur. Aan de westkust is het Frans-Akadië: andere muziek, andere huizen, zelfs tuinen zien er anders uit. Twee compleet verschillende werelden op één eiland.

Moet ik rekening houden met bijzondere wegomstandigheden?

Ja, alles van perfect asfalt tot grindpaden komt voorbij. Wegwerkzaamheden tussen juni en september zijn realiteit in Nova Scotia, maar je hebt brede wegen met wijde, vloeiende bochten – heel anders dan onze smalle Alpenpassen. De motor wordt een penseel voor het landschap.

Welk type motorfiets is het meest geschikt voor Nova Scotia?

Adventuremotoren zijn perfect. Met een 19-inch voorwiel en extra veerweg beheers je de wisselende wegcondities moeiteloos. Hoe groter je bent en hoe minder slecht asfalt je stoort, des te eerder ga je voor een Adventure in plaats van een Tourer of Sporttourer. Maar ook Cruisers zijn prima. Dan is misschien de ene of andere oprit naar een strand over grind wat lastiger, maar het glijden over de snelwegen is des te ontspannender.

Hoe verschilt het rijden in Nova Scotia van Europese bergwegen?

Compleet anders! In plaats van krappe haarspeldbochten glijd je ontspannen door wijde bochten. De uitlopers van de Appalachen hebben wel steile hellingen, maar op veel bredere wegen. Je vecht niet met haarspeldbochten, maar schildert lijnen in het landschap.

Hoe zijn de accommodatiemogelijkheden en infrastructuur?

Goed ontwikkeld. Halifax als startpunt is prima, maar voor de Cabot Trail neem je beter Ingonish of Baddeck als basis. Restaurants zoals de Freight Shed in Baddeck bieden verfijnde maritieme keuken met uitzicht op zee. Tankstations en accommodaties vind je er volop.

Hier vind je reisverslagen van NastyNils – ook van zijn laatste reis naar Nova Scotia.